Piszę ten list, w którym chciałabym wyrazić Ci całą moją miłość do Ciebie!
Wiem, że sobie myślisz: „dopiero teraz pisze do mnie – chodź czekam tyle lat na jej list!”

Mój najukochańszy Jezu! Kiedy Cię pierwszy raz spotkałam to byłeś taki smutny, że Twoje oczy poruszyły moje serce i zrozumiałam, że to ja Cię ranię. A Ty wtedy zapytałeś mnie czy zostanę z Tobą na zawsze? Ale czy ja jestem Ciebie godna Panie? Taka grzesznica, taka słaba, która nic nie umie, nie potrafi!

Kocham Ciebie Panie ale ciągle za mało!
Tęsknię za Tobą, za Twoją twarzą Panie, kiedy tak siedzę w pokoju to myślę kiedy znowu Cię zobaczę i spotkam się z Tobą żywym i prawdziwym  przy łamaniu chleba i w monstrancji podczas adoracji! Wiem, że jesteś cały czas ze mną i przy mnie chociaż ja nie zawsze to czuję.

– To ja, cały czas oddalam się od Ciebie Panie. To ja ciągle Ciebie szukam, biegam i pytam czy nie widział ktoś Ciebie mojego Ukochanego?

 Już byłam na dyskotekach, w knajpie, ale Ciebie tam nie ma! Gdzie jesteś Mój Ukochany, co się stało, że odszedłeś ode mnie?

– Czemu mnie zostawiłeś? Przecież mówiłeś mi, że mnie nigdy nie opuścisz, a teraz Cię nie ma!
- Jestem tu na drodze, jestem w drugim człowieku, który przechodzi obok ciebie, jestem tu w kościele, jestem zawsze z tobą.
- Ale mówiłeś mi że mnie nigdy nie zostawisz samej!
- Nie, to ty zostawiłaś mnie  samego odeszłaś i zapomniałaś o mnie!

Jezu dziękuje za to, że jestem taka jaka jestem.

Dziękuje za Twoje nogi, którymi nie mogę chodzić - to Twoje nogi ukrzyżowane.

Dziękuje za Twoje zranione ręce, które mi dałeś, abym mogła nimi dawać i przytulać chociaż czasami biją.

Dziękuje za moich Rodziców, którzy mnie kochają i przyjęli mnie taką jaka jestem.

Proszę naucz mnie kochać ich taką wielką miłością, tak jak Ty kochałeś swoją Matkę.

Dziękuje za Twoje oczy, którymi mogę widzieć Twoje piękne dzieła stworzone.

Dziękuje za Twoje serce, którym mogę kochać jak ty kochałeś!

Dziękuje Ci za tyle kochających ludzi i przyjaciół, których stawiasz na mojej  drodze życia, żebym mogła widzieć Ciebie mojego Ukochanego i coraz bardziej kochała bliźnich.

Mój Ukochany Panie Jezu pragnę z Tobą zostać na zawsze, proszę Cię jak już będę u kresu mojego życia, to wyjdź mi na spotkanie, bo sama się boje, że wpadnę do wiecznej otchłani.

Wołam do Ciebie i biegnę, tam gdzie Ty jesteś mój Boże i czekasz na mnie
w swoim królestwie. Biegnę ale nie mogę, bo ciągle upadam: nie mam już sił, proszę pomóż mi!

Ty wszystko o mnie wiesz, bo jestem zapisana w Twojej Wieczystej Księdze Życia u Twojego Ojca. Idę za Tobą drogą, którą szedłeś, drogą krzyżową, bo tą dojdę do Ciebie. Proszę daj mi Twojego Ducha Świętego, abym mnie prowadził drogą prawdziwą do Ciebie!

Na zakończenie chciałam Ci jeszcze powiedzieć, żebyś ze mnie zrobił narzędzie, którym możesz się posłużyć!

  Wiemy dobrze, że Droga Krzyżowa – której stacje są we wszystkich świątyniach katolickich świata – przedstawia nie tylko dźwiganie Krzyża przez Jezusa, ale także Jego upadki pod ciężarem krzyża. Są to stacje: III, VII i IX.

  Oczywiście, śmiało można stwierdzić, że krzyż, dźwigany przez Jezusa i pierwszych chrześcijan, nie był lekki (w rozumieniu tzw. „ciężaru właściwego”). Widzimy to chociażby w trakcie Misteriów Męki Pańskiej, odgrywanych w Wielki Piątek w wielu miastach Polski i świata. Mężczyźni, odgrywający rolę Pana Jezusa naprawdę bardzo się męczą. Widać napięte mięśnie, pot spływa po twarzy, a gdy upadają, krzyż mocno ich przygniata.

  Jezus, wyszydzany i bity, ma spocone ciało i zakrwawioną twarz. Włosy są w nieładzie, przykleiły się do twarzy. Upada aż trzy razy, ale wstaje, bo wie, że musi dojść, musi wypełnić wolę Ojca, wie, że słowa pisma: „Będą patrzeć na tego, którego przebili” (Zach 12, 10), muszą się spełnić.

  Śpiewamy o tym, że „On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo”, czyli umarł za nasze grzechy. Upadał i podnosił się, aby ponieść śmierć za nas wszystkich. Od tamtej chwili zmieniały się państwa i ustroje, kraje były (i, o zgrozo, są) targane wojnami i konfliktami. Po 10 kwietnia 2010 r. stało się jasne, że nawet w Polce – katolickim kraju z tradycjami – szacunek do Krzyża nie jest sprawą dla wszystkich oczywistą. Można go wydzierać, pluć na niego, domagać się usunięcia z Sejmu, robić jego podobizny z puszek po piwie „Lech”… O bezczeszczeniu krzyża pisałam kilkanaście miesięcy wcześniej, nie o to mi teraz chodzi.

  Jezus upadał pod Krzyżem, ale za każdym razem się podnosił – bo wiedział, że jego misja zbawienia świata – przez śmierć – musi się spełnić. Wiedział też, że trzeciego dnia powstanie z martwych. I nawet w chwili, gdy, ukochawszy ludzkość, wywyższony na Krzyżu wołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” nie było w tym pretensji do Ojca – tylko ból i prośba, by wziął Go w Swoje ramiona i zaprowadził do Życia.

  Tak często upadamy – pod ciężarem spraw bardziej lub mniej ważnych. Może to być choroba własna lub członka rodziny, problemy w pracy lub jej brak, kłopoty finansowe, zdrada małżeńska, niespodziewana śmierć bliskiej osoby… Mogą to też być nasze grzechy: alkoholizmu, narkomanii, nieczystości cielesnej, kradzież, fałszywe zeznania na policji lub w sądzie, uciekanie się do przemocy… Chodzi o to, byśmy nie patrzyli na grzechy, jako na „konieczność”, bez której żyć się nie da, albo jeszcze inaczej: „wszyscy grzeszą, czemu ja muszę być święty?” Chodzi o to, byśmy – wbrew złu, które jest, przede wszystkim, w nas, ale też poza nami – potrafili się otrząsnąć i iść dalej.

  Wiem, że przystąpienie do Sakramentu Pokuty – to sprawa ważna, ale też stresująca. „Co powiedzieć? Czy powiedzieć? To powiedzieć, a tamto – nie? Czy ksiądz mnie nie wyśmieje? Co powie? Czy będzie zły?” – te i podobne myśli krążą w głowie niejednego penitenta. Popatrzmy na Sakrament Pokuty, jak na spotkanie z Jezusem, w którym kapłan jest tylko pośrednikiem. Owszem, bardzo wiele zależy od spowiednika, który powinien słuchać, co mówi penitent, by później udzielić mu pouczenia i wskazówek, że tak powiem, „na temat”. Wiele osób się nie spowiada ze strachu – to też należy rozumieć. Wielu wciąż nie wierzy w bezwzględną tajemnicę spowiedzi – trzeba więc nagłaśniać, że kapłan po wysłuchaniu spowiedzi zachowuje się tak, jakby jej nie było. O tym, co usłyszał na spowiedzi, nie mówi nikomu, nawet w sądzie. Jeżeli wie, kto zabił i zabójcę zna, może jedynie nakłonić go do złożenia zeznań, natomiast sam nigdy nie zdradza tajemnicy. To samo dotyczy sprawy kradzieży, zdrady, oszustwa… Sakrament Pokuty oczyszcza i uwalnia, pomaga się podnieść po upadku.

  Inna sprawa – to upadki na duchu – czyli brak wiary, zaufania, nadziei, miłości. Wielu ludzi zapewne myśli, że istniejący kryzys nigdy się nie skończy, że nigdy nie znajdą pracy, nigdy nie opuszczą szpitalnego łóżka, nigdy nie wyjdą za mąż czy się nie ożenią, nigdy nie będą mieć piątki z pracy magisterskiej… Takich ludzi należy wspierać, pomagać, dawać nadzieję… Działać należy w myśl przysłowia: „W Bogu nadzieję pokładaj, ale sam się przykładaj”. Trzeba wierzyć, że Pan Bóg nie jest po to, by robić cokolwiek ZAMIAST nas, tylko po to, by nas wspierać. Wiadomo nie od dziś, że Bóg przemawia przez innych. Trzeba więc pomóc przyjacielowi w poszukiwaniu pracy według chęci i umiejętności. Dać nadzieję, że ten, który leży w łóżku po amputacji nogi i patrzy w sufit, będzie żył – i nawet na wózku inwalidzkim jest niepowtarzalny, ważny dla Boga i ludzi. Tym, którzy szukają „drugiej połowy”, trzeba pomóc w ułożeniu anonsu na stronie katolickiej dla samotnych, a tym, którzy „walczą” z pracą magisterską – pomóc, sprawdzając tekst i analizując błędy. Ci którym pomożemy, odzyskają swoją wiarę w ludzi – w konsekwencji, umocni się ich wiara w Boga – w to, że pomaga wstać…

  Dziś tylko sataniści marzą o tym, by chrześcijan wrzucać do lwów. Dla innych – nawet niechrześcijan – Chrystus jest tym, który przez swoje dźwiganie Krzyża, upadki i powstawania, wszedł na Golgotę, umarł za grzechy świata, a trzeciego dnia zmartwychwstał. W naszym życiu często jest tak, że wiele spraw się nie udaje, „idzie jak po grudzie”, nie możemy sobie poradzić. Ważne, by był przy nas ktoś, kto pocieszy, ale też sami powinniśmy być pocieszycielami. Nie wyśmiewać, tylko wspierać – słowem, czynem, modlitwą, jakąś sumą pieniędzy – np. z 1% podatku od osób fizycznych. Nie wyśmiewajmy też nikogo, kto popełnia błąd, nie może sobie poradzić z problemami, grzeszy… Widzieć Boga w drugim człowieku – to sprawa trudna, ale możliwa. Nie chodzi więc o to, by szydzić, jak Żydzi z Jezusa: „Innych wybawił, siebie nie może wybawić”, ale o to, by pomóc w nawróceniu – dobrym słowem, modlitwą, podsunąć dobrą książkę na temat Sakramentu Pokuty, poradzić dobrego spowiednika…

  Wszystkim Czytelnikom życzę nadziei i wiary w to, że warto zaczynać od nowa, a „kochać – to znaczy powstawać”.

  Widzę kobietę w podeszłym wieku, chodzi po parku z trudem o kulach, podnosi z ziemi puszkę, wkłada do reklamówki - co zrobię - udam, że nie widzę, przejdę obojętnie, czy może odmówię sobie czegoś i dam jej niewielką kwotę, dla mnie niewielką, dla niej olbrzymią.

  Widzę sąsiada z bloku, jest zaniedbany, zawsze czuję alkohol, w jego twarzy złość - co zrobię - będę niezadowolona, że znowu muszę z nim jechać windą, pójdę powoli by wcześniej pojechał a może pomodlę się za niego, spróbuję porozmawiać, opowiedzieć mu o Bogu - bo z pewnością Go nie zna skoro tkwi w nałogu. Oczywiście najwygodniej nie widzieć i nie wtrącać się, ale nie zapomnę jego oczu teraz, gdy nie pije i szuka Boga...

  Widzę koleżankę, tyle w niej urazów i złości do całego świata, każdy dzień zaczyna od obmowy innych - co zrobię - przytaknę, puszczę mimo uszu - to droga prosta, niekłopotliwa, a może pójdę pod prąd napiszę do niej list, wytłumaczę, że nie ma w niej miłości....dam jej, przeczyta w domu, będzie na mnie wściekła, jakim prawem ją pouczam, ale..... zmienia się, coś zrozumiała.

  Codziennie dokonuję wyborów, pytanie tylko, czy idę wygodnie przez życie, czy może jednak pod prąd, za to z wielką radością w sercu, że komuś otarłam twarz jak św. Weronika Jezusowi.

    Moja droga z Jezusem – trwa od samego początku – czyli od dzieciństwa. Pomimo własnej słabości i niedoskonałości, ran, bólu i cierpień Mu zadanych czuję Jego obecność bardzo blisko. Wiem jak bardzo mnie kocha bo pokazuje mi to każdego dnia. Jest i był ze mną we wszystkich etapach mojego życia – towarzyszy mi – to tylko ja byłam czasami „ślepa” i udawałam, że Go nie widzę, a On stał zawsze obok. O wiele łagodniej mogłam przejść przez wiele trudnych chwil, ponieważ wiedziałam, że mogę nieść je razem z Nim, nie jestem sama - jak lżej, gdy Pan Jezus pomaga. Choć czasem było bardzo trudno, czułam się źle, smutna, niezrozumiana, poniżana – wtedy stawiał przede mną cudownych ludzi – Aniołów – nie zostawił samej sobie – i stawia cały czas. Jestem dzięki Niemu potrzebna i kochana. Życie ma sens tylko wtedy, gdy idziemy przez nie z Chrystusem, razem, krok w krok... Tylko wtedy możemy tak naprawdę być szczęśliwi i to szczęście zaszczepiać w sercach innych napotkanych ludzi, dzielić się nim. Dziękuję Mu za radość, którą wlał w moje serce, spokój, dobrych ludzi, gdy po wielu cierpieniach przyszło ukojenie. Dziękuję także za wszystkie bóle i cierpienia – przez nie mogłam zbliżyć się do Jezusa. Dziękuję za dar przebaczenia i dar modlitwy za innych. Trzeba cieszyć się i radować każdym dniem, każdą chwilą – bo jest ona nam dana – ale też w radości nie zapominać nigdy o bólu i cierpieniu. Pan Jezus jest zawsze obok...