Wcale nie jest łatwo… śmiać się, czyli o katolikach na wesoło :-)

Cesare Marchi pisał: „Wcale nie jest łatwo śmiać się. O wiele łatwiej jest płakać – wystarczy jedna cebula”. Wielu osobom, nie mającym na co dzień styczności z katolicyzmem, kojarzy się on wyłącznie ze świętą inkwizycją, wyprawami krzyżowymi i papieżem – czyli czymś, co jest co najmniej „śmiertelnie poważne”. Ksiądz Jan Twardowski pisał, że „w kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechnąć” – na przykład „do dzieci, które się pomyliły i zaczęły recytować: Aniele Boży, nie budź mnie, niech jak najdłużej śpię”. Wspomniany ksiądz, który pisał wiersze pełne zadumy i powagi, skłaniające do refleksji i modlitwy, napisał też książeczkę „Niecodziennik” – właśnie o czymś, co wywołuje uśmiech w kościele.

Katolicyzm jest religią, wyznającą prymat papieża, ale nawet Papieże się uśmiechają, a już szczególnie Sługa Boży Jan Paweł II, który niebawem (1 maja) zostanie wyniesiony na ołtarze. Umiał śmiać się, żartować (także z samego siebie). Do siostry sercanki, która mówiła: „Martwię się o Waszą Świątobliwość”, powiedział: „też martwię się o moją świątobliwość”. Na setkach, tysiącach zdjęć widzimy Człowieka, który się szeroko i szczerze uśmiecha, przekreślając tezę o tym, że katolik koniecznie musi mieć na głowie wór pokutny, żeby być zbawionym. Czytamy w Piśmie: „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam, radujcie się!” Katolik raduje się z obecności Boga w Jego życiu, ż tego, że dzięki Niemu katolicy są wspólnotą, z tego, że On Zmartwychwstał. Tak wiele jest radosnych hymnów i pieśni katolickich, że skromna zawartość tego artykułu nie pozwala na ich wymienianie. Szczególna radość jest widoczna podczas Światowych Dni Młodzieży i Europejskich Spotkań Młodych TAIZE. Czyż pieśń „Abba, Ojcze”, nie jest radosna?

Czytelnik pomyśli – nie zawsze są powody do radości. Owszem, ale Dail Carnegy, autor książki „Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi” pisał, że „uśmiech nic nie kosztuje, ale ma wielką wartość”. Warto się więc uśmiechnąć do ludzi, którzy śpiewają: „bo uboga była, rondel z głowy zdjęła”, „do Ciebie, Matko, szachrajko Łask”, „Matko Niebieskiego Pana, ślicznaś ino po kolana”.  We Lwowie często słyszałam, że istnieje „światłość wiekulista”. Często wierni „z rozpędu” mówią: „umęczon pod polskim Piłatem”…  Śpiewając po raz pierwszy : „Stańmy wszyscy pięknym kołem i uderzmy przed Nim czołem” długo nie mogłam dojść – gdzie jest owo „przednie czoło”? Nie chodzi o to, żeby się z tego zaśmiewać, tylko uśmiechnąć – serdecznie, bo przecież ludzie wypowiadają te słowa całym sercem.

Uśmiechnąć się można zawsze – do dzieci, które przyjmując Sakrament Chrztu, krzyczą na cały kościół (tak bardzo się cieszą :-), do znajomego księdza, którego mijamy, do tęgiej siostry zakonnej w dużym welonie (bo przecież „dobrego człowieka powinno być dużo” :-), do nowożeńców… Ksiądz Jan Twardowski zanotował, że panna młoda kiedyś się pomyliła i powtarzając za księdzem, powiedziała: „biorę ciebie, Tomaszu, za żonę”. Ten sam ksiądz zanotował w „Niecodzienniku” to, co słyszał w homilii ślubnej: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają duszy twojej”. A po ślubie – od księdza proboszcza, wracającego z kościoła: „Dobrze im tak”. Podobnych miłych i zabawnych sytuacji można opisać setki.

Uśmiechać się , nie znaczy naśmiewać i wytykiwać palcami. Każdy może się pomylić, nieskładnie mówić, coś przekręcić. Dobry katolik nie kpi z nikogo, ale potrafi być wyrozumiały. Potrafi płakać z innymi, ale też się śmiać :-) Z dobrej komedii, dobrze opowiedzianego dowcipu (niekoniecznie o blondynkach i „babie u lekarza”), radować się dlatego, że komuś udało się pomóc, ktoś dzięki modlitwie wyzdrowiał, zdał ważny egzamin, naprawił relacje z innymi …

Uśmiechajmy się więc – do swego odbicia w lustrze, do męża, do przyjaciół, rodziców, teściowej, rodzeństwa, profesora, nauczyciela, do dentysty :-), do pani w sklepie, nawet do policjanta i strażaka :-) A kiedy jest nam smutno i źle, pomyślmy, że „jutro będzie lepiej” – i uśmiechnijmy się :-)

Duszyczka IrenkaJ